Columnist Michael de Vries vraagt zich af wanneer je natuurfotograaf bent

EDE Niet zelden gebeurt het dat mensen mij natuurfotograaf noemen. Ze denken dat het mijn werk is en dat ik er dus voor betaald krijg. Maar naast dat ik alles in de natuur vrijwillig doe en er dus zeker niet voor betaald krijg, heb ik ook een hekel aan het woord natuurfotograaf. Bij dat woord voel ik altijd een zekere irritatie door me heen gaan. Té vaak zie ik voorbeelden van natuurfotografen waarbij de foto’s geweldig zijn, maar waar achter die foto een verhaal vastzit dat niemand mag weten. Het is een smet op de foto, die kennelijk voor de fotograaf bijzaak is.

Vorige week nog een gepromote foto door het tv-programma ‘Buitengewoon’ van Omroep Gelderland. Een ijsvogel, die volledig onder water duikt en een vis vangt. Geweldig!

Máár hoe kan dat? Hoe kan een fotograaf precies weten waar precies de ijsvogel zal duiken? Hij moet bijna op de centimeter precies de camera hebben ingesteld en hoe groot is de kans dat de vis precies op die plek zwemt en dat de ijsvogel precies dáár duikt? Bovendien, onder water is het vaak donker en troebel en dit was té perfect. Bent u er klaar voor? Neem een glazen bak, vul deze met grind en stop het vol met visjes. Plaats hem boven water met een tak erboven en zie hier de setting voor een ‘onderwater-ijsvogel’. Oh ja, en wat belangrijk is? Helaas breken ijsvogels soms de nek op de boden van de bak. Snapt u nu waarom ik een nare bijsmaak heb bij het woord natuurfotograaf?

BARMSIJS 

Gelukkig is niet iedereen zo. Hier in Ede zit al een week of zes een groep grote barmsijzen, een relatief bijzondere vogel in ons land. Meerdere keren per week zie ik ze tijdens mijn vaste rondje. Steeds meer mensen weten ze te vinden en zeker de helft van deze mensen houdt zich netjes aan de afspraken. Ze blijven op de plek waar ze mogen komen en lopen zeker niet het veld in waar de vogels zitten. Maar ja, die andere helft? Zodra het eerste vogeltje tevoorschijn komt, duiken deze mensen massaal het veld in, de ene lens nog groter dan de andere. Ze lopen van links naar rechts en achtervolgen de groep vogels. Als het niet verstorend was geweest, had je er bijna ‘Van links, naar rechts’ van Snollebollekes onder kunnen zetten, maar ik kan er helaas niet meer om lachen.
Noem mij dus maar gewoon: natuurliefhebber.

Michael de Vries

Lees ook

Columnist Michael de Vries over ‘de discussies die de natuur verstommen’