Columnist Harrold Harbers over de ‘winterblues’

EDE Ieder jaar in januari krijg ik een band op bezoek, die ik de winterbluesband heb genoemd. Hun winterblues valt te omschrijven als een combinatie van het lege gevoel dat de feestdagen achterlaten en de eeuwigheid die de winter nog lijkt te duren. De muziek laat je het afgelopen jaar overpeinzen en uitkijken naar de periode in het jaar dat het leven zich buiten afspeelt. 

Om de winterblues om te zetten in een zonnige kakofonie, ben ik vorig jaar winter op reis gegaan. Voor drie maanden ben ik, samen met mijn vriendin, door Zuidoost-Azië getrokken. De zon, de zee en de weelderige landschappen doen de winterbluesband in één klap een toontje lager zingen. 

VOLLE GLORIE

Dit jaar staat er geen overwintering op de planning, maar staat de band in haar volle glorie midden in de woonkamer. De gitarist begint steeds harder te spelen en de zanger trekt z’n longen vol met lucht, voordat hij zijn lied inzet. De rauwe klanken en snerpende tonen pakken mij vast en trekken mij in een staat van reflectie en fernweh (verlangen naar verre plaatsen, red.). 

In een poging om niet volledig meegezogen te worden in de melancholie van de sombere tonen, wil ik opstaan en vertrekken. Maar alsof ze het doorhebben, veranderen ze van toon. Het gitaarspel wordt zuiverder en de zang verandert van rauw naar warm. De band zet mij met beide benen op de grond en begeleidt mij via de Edese markt, de oude kerk en het kazerneterrein naar de bedauwde hei. Hier snuif ik de frisse, klare winterlucht op, die ruikt naar dennenbos en een smeulend haardvuur. 

Onderweg maken we een tussenstop voor een glaasje rode wijn met een blokje Kernhemkaas en vervolgen onze route langs de Mossel en Planken Wambuis, lopen drie rondjes om de schaapskooi en besluiten dan huiswaarts te keren. Daar staat een groot, dampend bord pannegies te wachten. 

VERTROKKEN

Vrolijk en enthousiast wil ik de winterbluesband bedanken, maar ze blijken ondertussen vertrokken te zijn. Ze spelen deze winter niet meer in Ede. Wel komen ze van het voorjaar langs op de Sunday Blues. Voor de lentebock en herfstbockroute hebben ze vrij van werk gevraagd en tijdens de heideweek hebben ze gelukkig nog vakantie. Ze sluiten het jaar af met de Sunday Soul en een foute kerstparty. 

Of de winterbluesband volgend jaar weer haar sombere tonen speelt? Dat ligt eraan. Het blijft toch: C’est le ton qui fait la musique.

door Harrold Harbers