Columns

Afzien, zweten, trainen, ploeteren, hijgen, pijn lijden, doorzetten, hard lopen, tijgeren door de modder en springen in ijswater. Dat soort termen komen boven bij het (tv-)kijken naar de zogenoemde Spartan-Race.

Burgemeester zijn is een mooi ambt. Ik kijk terug op een warme ontvangst en een dito installatie in ons raadhuis. En wij voelen ons heel snel thuis in Ede. Dat is de voorspoed. Gelukkig hebben de meesten van ons dat, maar er is ook tegenspoed.

In de gemeente Schagen is een heuse wethouder van Geluk aangesteld. Een primeur. Alle uitgaven worden getoetst aan de vraag of de burger daar gelukkig van wordt. Dat klinkt wat vaag en zweverig, maar in tweede instantie is het uitgangspunt nog helemaal niet zo gek.

Ik heb iets met bomen. Vooral met die hele grote joekels, zeker als ze prachtig tot hun recht komen. Dat zie je op de Edesche Heide. Als je over de N224 Ede uit rijdt zie je daar links meteen zo'n schitterende solitaire reus.

Zo stom als het achtereind van een varken, zo voelde ik me vorige week. Want ik zou daar nooit intrappen. Dacht ik! Maar hoe naïef en goedgelovig kun je zijn?

Sinds enkele weken hebben we een pup in huis. Het is een koddig, vrolijk en speels beestje. Dat geeft leven in de brouwerij en er is uiteraard weinig voor nodig om zo'n jong, lief hondje te vertroetelen.

Sturen is nog een hele kunst. Zeker als dat met hoge snelheid gepaard gaat. 'Onze' Jaap van Lagen kwam dit weekend met zijn Porsche als vierde over de finish op een Italiaans circuit en dat was een grote internationale prestatie.

Ook deze zomer is het er niet van gekomen om een keer naar de Apenheul te gaan. Dat staat nog op het verlanglijstje. Apen zijn koddige dieren, of het nu gaat om chimpansees, orang oetangs of bavianen.

Het moet niet gekker worden. Zijn de inwoners van onze gemeente al uitgeroepen tot 'gelukkigste van Nederland', nu krijgen we nog zo'n veer in ons achterste voor de tomeloze gastvrijheid.